1990.
Ik ben tien jaar oud en heb helemaal geen zin om een brug te gaan bekijken. En bovendien één die zelfs nog niet eens gebouwd is. Wat een idee: een bouwwerk bezoeken! Volwassenen zijn echt rare mensen: ze kunnen naar Disneyland als ze dat zouden willen, maar nee! Ze gaan liever een brug bekijken die in aanbouw is...
Ik heb alleen nog maar vage herinneringen aan dit eerste bezoek van de toekomstige grote brug van Normandië, "le Pont de Normandie". Ik zie nog mijn grootvader met zijn fototoestel in de aanslag en ons vraagt te lachen voor de foto met op de achtergrond immense heuvels van aarde en gele graafauto's. Ik heb nog steeds die foto waar ik met mijn hele familie op sta: verveeld met een groen nylon jasje aan.
1994.
Ik ben veertien jaar oud en heb nog steeds geen zin om een brug te gaan bekijken, zelfs niet nu hij gebouwd is. Je moet echt een rare ouderwetse volwassene zijn om hier helemaal van in extase te raken en het bijzonder vinden dat een brug twee oevers met elkaar vervindt. Pffff, wat een gedoe! Gelukkig heb ik mijn walkman bij de hand met twee reservebatterijen en mijn cassettes van Nirvana...
Ik heb wel wat meer herinneringen aan dit tweede bezoek. Het was toch best indrukwekkend: twee enorme pilaren wezen naar de hemel, honderden kabels stonden gespannen en de twee armen van de brug reikten naar elkaar alsof ze elkaars handen wilden vastpakken. Er miste nog enkele meters tussen beiden en de over langse handen zouden elkaar eindelijk gaan aanraken.
Een nieuwe foto: ik zie er als een onverschillige puber uit, de oordoppen van m'n walkman op m'n hoofd en ik draag een T-shirt van Iron Maiden.
2014.
Ik ben vierendertig jaar oud en wil heel graag dit meester-bouwwerk aan mijn dochter laten zien dat in die tijd (en dus nog niet zo heel lang geleden: het bewijs, ik was nog een kind)alle records verbrak. De brug van Normandië, "le Pont de Normandie" was de meeste grote en hoogste spanbrug van de hele wereld en verbond Le Havre met Honfleur, ver boven de Seinemonding, over een afstand van meer dan twee kilometer!
In die tijd was het een ongelooflijke uitdaging. En vandaag is het nog steeds het voorbeeld voor veel hoogspan bruggen in de wereld.
Ik heb mijn verzameling met alle cijfers gebruikt om Julie uit te leggen wat we voor excursie gaan doen: de pijlers die hoger zijn dan de toren van Montparnasse en die elk 20 000 ton wegen, het vierbaans wegdek met twee fietspaden met nog twee voor de voetgangers...Maar alle cijfers en records van de wereld interesseren haar helemaal niks. Nee, wat haar wel interesseert zijn die twee foto's:
- Eh, ben jij dat daar met die belachelijke kleren aan?? Moest je van oma die kleren aan om je te straffen? Je komt me toch niet in die kleren van school ophalen hè?
- In die tijd was dat de mode! Nou zeg!Ik verwens mijn hilarische dochter. Clara probeert op haar manier niet te lachen.
En daar zien we hem dan, de Pont de Normandie: nog steeds even groots, nog steeds even helder, bijna wit in de zon. De twee pijlers in de vorm van een omgekeerde Y staan als twee grote ankers in de grond, de wachttorens doen nog steeds vertrouwd hun dienst en kijken uit over zee. Nog altijd deze kabels die er van een afstand zo fijn gespannen uitzien en het dun gebogen wegdek zoals het zeil van een zeilboot. Hij is net als een vliegtuig ontworpen om goed tegen de wind van 300 km/uur bestand te zijn. Tijdens de meest ruige windstormen blijft hij stabiel en zweeft onbeweeglijk als een albatros en overbrugt de Seine met haar grote vleugels.
Sinds de opening is hij slechts één keer enkele uren gesloten: dat was tijdens de vreselijke storm van december 1999!
Gebouwd als een vliegtuig, lijkt hij in feite op een reusachtig zeilschip dat half over de rivier en half over zee hangt, met zijn grote mast en fokkenmast, met zijn honderden kabels als het tuigage van het zeilschip en een wegdek, zo fijn, het lijkt net alsof hij door de wind aan geblazen wordt en klaar is om te wenden richting de oceaan.
Maar de Pont de Normandie blijft daar, om iedere vier jaar de oude zeilschepen te groeten die de Seine opvaren voor de Armada in Rouen. Er bestaat geen andere mooiere ereboog dan deze van meer dan 200 meter lang!
We gaan vlakbij het bouwwerk parkeren op de parkeerplaats op de rechteroever, aan de kant van Le Havre. De toegang is gratis voor voetgangers: ja, want zij mogen lopend de Pont de Normandie beklimmen!
- Gaan we naar de andere kant? vraagt Julie.
- Nee, we gaan maar tot de helft, naar het hoogste punt van de brug om het uitzicht te zien. En daarna komen we hier weer terug?
30 minuten klimmen om tot op het hoogstepunt van de brug te komen, dit is halverwege tussen de twee pijlers. Hoe hoger we komen, hoe meer wind we vangen. Of is het de wind die steeds harder waait...
Het waait zo hard dat als we boven zijn, 60 meter boven de Seine, we onze eigen stemmen niet eens meer horen. Julie vindt dat erg grappig: we gaan op één lijn staan, pal tegen de wind in en we schreeuwen het uit! Ons geschreeuw bereikt amper onze oren, ons geschreeuw wordt opgezogen, meegevoerd en verderop uitgestrooid...
Onder onze voeten strekt de Seinemonding zich uit: duizenden hectares moerasvlakte landinwaarts, de haven van Port 2000 in Le Havre richting zee in en het Kanaal met haar tientallen vrachtschepen.
-Oh kijk ! Daar, schapen!
Julie wijst naar kleine lichte vlekken in de verte, die er een beetje schaapachtig uitzien.
- Dat zijn geen schapen, corrigeert Clara, maar paarden!
- Paarden? In de moerasvelden?
- Ja, dat heb ik ergens gelezen: het zijn paarden uit de Camargue-streek, die ze hier naartoe hebben gehaald om de rietvelden te onderhouden! Ze wonen daar, net zoals in het wild en zorgen ervoor dat de moerasvlakte niet verandert in een prairie.
Ik wist dat de monding zorgde voor de visreproductie in de baai, maar ik wist niet dat we een stukje Camargue in Normandië hadden!
Als we terug lopen, hebben we het toeval om een steltkluut te zien, één van de bijzondere vogels die op stelten lopen en lopend hun vis vangt (net zoals ik overigens...): met hun lange poten en geslepen bek, kunnen ze rond zoeken in het slib en kikkertjes en weekdiertjes op peuzelen. Het is belangrijk om te vermelden dat de Seinemonding één van de belangrijkste vogelreservaten is: tienduizenden vogels komen hier ieder jaar een schuilplaats zoeken: hier zijn ze beschut tegen de vrieskou, er is een overvloed aan voedsel en in deze grote monding zijn ze beschermd tegen de mens.
De steltlopers: vogels die geboren zijn om te leven rond het water, maar ook op de open vlakte. Kijk, daar vliegt hij weg, zijn vleugels uit elkaar vouwend. Heel snel vult de wind zijn veren en draagt hem hoog in de lucht waar hij neer zal kijken op de Pont de Normandie...